Vandaag even iets anders. Geen tips of reviews, maar een écht stukje uit mijn leven. Omdat ik het moeilijk heb, en misschien ook omdat er iemand meeleest die zich hetzelfde voelt.
Ik ben moslim. En ik draag een hoofddoek, maar mijn ouders weten dat niet.
Hoe het allemaal begon
Zes jaar geleden, midden in corona, leerde ik mijn man kennen. Ik woonde ver weg van familie en vrienden, hij ook. We waren elkaars enige gezelschap. Samen wandelen, samen eten, veel praten – en voor ik het wist, waren we verliefd.
Na een half jaar waren we verloofd. Mijn ouders hadden dat totaal niet zien aankomen. Door corona zagen we elkaar weinig, dus ze wisten amper wat er in mijn leven speelde. Zij zagen vooral: een buitenlander die snel met hun dochter wil trouwen. En, nog spannender voor hen: hij was moslim. Alles wat zij daarover “hadden gehoord” was niet bepaald positief.
Ze hebben alles geprobeerd om het uit mijn hoofd te praten. Maar ik wist wat ik wilde en ik wist hoe hij écht was. Dus zijn we getrouwd.
Langzaam ontdooien
Na een paar jaar zagen mijn ouders dat ik gelukkig ben. Mijn leven ziet er anders uit dan ze hadden verwacht en gehoopt, maar ze hebben zich er wel bij neergelegd dat ik mijn eigen keuzes maak.
Toch is het nooit helemaal goedgekomen tussen mijn ouders en mijn man. Hij heeft van alles geprobeerd om zichzelf te bewijzen, maar dat maakte het voor mijn ouders soms net moeilijker. Waarom geeft hij cadeautjes? Hier moet iets achter zitten…. Mijn ouders doen ook hun best, maar sommige dingen blijven wringen.
En toen kwam mijn hoofddoek
Al snel leerde ik de Islam kennen en heb ik me bekeerd. Ik heb dit nooit aan mijn ouders verteld omdat ze ‘niet over religie willen praten’ in hun huis. Ook wilde ik het niet meteen zeggen omdat ik wilde vermijden dat ze zouden denken dat ik het voor mijn man deed en ze het hem nog moeilijker zouden maken. Voor de duidelijkheid: door mijn man heb ik de Islam leren kennen, maar hij heeft mij nooit aangezet om me te bekeren. Alle interesse kwam wel degelijk van mezelf.
Nu, enkele jaren later, draag ik ook een hoofddoek. Inmiddels al anderhalf jaar lang. Op mijn werk waren ze super lief voor me, maar in de omgeving waar mijn ouders wonen draag ik mijn hoofddoek niet. Mijn vrienden van vroeger weten het dus ook niet, omdat ik bang ben dat het via-via toch bij mijn ouders terecht komt en dat zou natuurlijk nog slechter zijn dan wanneer ik het gewoon zelf vertel.
Maar het is moeilijk. Ik wil helemaal geen dubbelleven leiden. Het is vermoeiend en het doet pijn. Ik hou van mijn ouders. Ik weet dat ze altijd het beste met me voor hebben en wil hen niet voorliegen. Maar doordat ze sommige dingen niet willen weten, kan ik niet helemaal mezelf zijn bij hen. Dat is jammer en ik weet ook niet of er meteen een oplossing is.
Ik zou me graag weer mezelf willen voelen bij mijn ouders. Ècht op mijn gemak, maar in plaats daarvan ben ik bang. Bang dat ze me afwijzen. Bang dat ze me niet meer zien als hun dochter en dat ze denken dat ik gek geworden ben of gered moet worden. En dat gevoel wens ik zelfs mijn ergste vijand niet toe.
Misschien dat iemand dit leest en denkt: dit herken ik. Dat je een stukje van jezelf moet verstoppen voor de mensen van wie je houdt. Omdat de vrede bewaren op dat moment makkelijker voelt dan de waarheid vertellen.
idealevrouw 
Plaats een reactie